2012: weer op pad om de innerlijke balans te bewaren...

Het Pelgrimsnest is een plek die zich wil openen voor alle pelgrims, onderweggers allerlande op hun innerlijke of uiterlijke pad, om er hun vermoeide voeten te laten rusten, om er de transformerende energie te absorberen, om er samen te eten en te drinken, en om er met mekaar uit te wisselen van hetgeen we zijn, en van diegene die we willen zijn...




    Gedurende de herfst van 2011 en de daaropvolgende winter had het Nest nogal af te rekenen met tekorten in zijn elektriciteitsvoorziening. De zonnebatterijen zaten aan het einde van hun levenscyclus en net rond deze tijd begaf ook de diesel motor van de generator het voorgoed. Er was snel geld nodig voor nieuwe batterijen en om de motor te vervangen, maar uiteindelijk bracht dit toch enkele maanden van vervelende elektriciteitsbeperkingen met zich mee. Daarom was het met veel plezier en met open armen dat we een oude tweedehands windmolen verwelkomden. Die zou dienen als een aanvulling op de zonnepanelen en op de generator als een derde bron van elektriciteitsproductie, meer bepaald tijdens de vele grijze en mistige winterdagen wanneer de tramontana wind over de bergen van de Corbières blaast. Met de onschatbare hulp van onze goeie vriend Gerard, met de mensen die hier toen aanwezig waren, en onder streng toezicht van Pelgrim de ezel, plaatsten we hem op een zonnige dag op de ezelwei. Gratis windenergie, yeee...!!!

Nestvrouw

Het was tijdens deze donkere winterdagen dat deze Nestman (zoals sommigen mij noemden) het onverwachte gezelschap kreeg van een Nestvrouw: Katrien, net als ik van Vlaamse afkomst. Na een eerste kort bezoek in september vorig jaar en een tweede in november, kwam ze terug in december om hier te blijven voor onbepaalde tijd. Ze voelde aan dat dit de plek was voor haar in dit stadium van haar leven, en veel dingen leken voor ons allebei samen te vallen als stukjes van een puzzel. Zodus wordt sindsdien het Nest nu vrolijk door twee paar schouders gedragen in plaats van door één. Het hoeft geen betoog dat het daarmee een extra tintje verworven heeft dat het voordien niet had. The touch of a woman... :-)

 

weer op pad...

Begin 2012, na gedurende de drie vorige jaren meer dan 150 bezoekers ontvangen te hebben, pelgrims en allerlei onderweggers, rugzakkers en fietsreizigers, couchsurfers, helpxers en workawayers, vrijheidszoekers en natuurliefhebbers, van de avontuurlijke tot de artistieke, van de intelligente tot de gekke... na al dat afscheid en hen één voor één achter de bocht in de weg te zien verdwijnen, hoorde ik de pelgrim in me zijn keel schrapen, alsof hij na een lange stilte iets wou zeggen. Ik wist wat hij zou zeggen, ik had het al lang voelen aankomen: "Nu is het mijn beurt...!"

     Dus riep ik 2012 uit tot een reisjaar! Ik wist hoe belangrijk dit was voor mijn pelgrimsziel. Het was in feite essentieel om de innerlijke balans te blijven behouden tussen het sedentaire en het nomadische, tussen de nestmaker en de zwerver, tussen de gastheer en de gast. Ik had me lang genoeg geconcentreerd op het uitbouwen van het Nest en het gastheer zijn, of zoals een vriendin het verwoordde: de poortwachter zijn van dit prachtige lichtportaal van een plek. Nu was het mijn beurt om weer eens op pad te gaan, om weer eens die eigenaardige buitenwereld en zijn bewoners te gaan verkennen, en om op een uitgaande manier het licht te verspreiden.

     Mettertijd was ik ook de nogal ruwe aspecten van de ligging van het Nest gaan begrijpen, die ik aanvankelijk in mijn frustraties graag anders had gezien: het vrij barre weer tijdens de wintermaanden, de vele mistige dagen, de koude kille wolken die vaak over Cantaloups hangen terwijl de zon de lagere valleien verwarmt, en het isolement... Ik had ze leren accepteren als de nodige prikkels om me van tijd tot tijd van hier weg te jagen, om me af en toe in beweging te brengen, en om te voorkomen dat ik me te lang zou gaan nestelen in de comfort zone van het Nest, zelfs al voelde het zo vaak als een paradijs.

     Zodus begaf ik me in mei en juni weer eens op het pad van de pelgrim, op Franse en Italiaanse wegen, per fiets, mijn geliefkoosde manier van onderweg zijn. En het was een aangename verrassing toen Katrien me op de terugweg van Italië kwam vergezellen, en ze zodoende haar eigen pelgrimsziel ontdekte...

rainbow
Op ons 'pelgrimspad' lag ook een nieuwe ervaring: de rainbow gatherings. Het trof me om te ontdekken dat de spirit van de rainbow familie zo veel gelijklopende elementen heeft met de spirit die we in het Pelgrimsnest altijd al hebben gehandhaafd, de spirit van  het met elkaar delen en uitwisselen, vrede en vrijheid, ecologie en natuur, en het samen werken en samen plezier maken op eenvoudige wijze. Wat ons betreft was het 'Welcome Home' bordje aan de ingang van elk rainbow kamp zeker op zijn plaats.



pelgrims in het Nest 
In juli en augustus, tussen onze pelgrimstochten door, reserveerden we een zestal weken voor het gebruikelijke verwelkomen van bezoekers. Zoals gewoonlijk was het een vrij intense periode van werk en spel, vieren en samenzijn met mensen die vreemden waren bij hun aankomst, en vrienden bij het vertrek...

Laura, Wendi en Nikki aan het hout splijten

Marc's verjaardag vieren

     








  






    Zoals steeds was het vrij delen van kunst en muziek een waar genot voor ieders ziel...

Anna die de poort opnieuw versiert

de nieuw versierde douche

ik met mijn liedjes uit de oude doos

Jennifer op de dwarsfluit

Alberto met zijn bijna afgewerkte fietsersvlag

Curt aan zijn hangs en didjeridoo

     Op zeker moment vormden vijf lieftallige jonge vrouwen zulk een hecht groepje dat ze als zussen voor elkaar leken (twee van hen wàren ook effectief zussen). Ze noemden zichzelf het 'Dreamcatcher Team', het beste team dat het Nest ooit gehad heeft!

het 'Dreamcatcher Team'

   En in augustus organiseerden we de eerste en enige Cantaloups Vollemaansbijeenkomst van dit jaar, net zoals die van vorig jaar een groot succes.

workshop buikdansen

gedeelde maaltijd

naar de top van Cantaloups voor de zonsondergang en de opkomst van de volle maan

James en Lara die de opkomst van de maan muzikaal verwelkomen op de top

opkomst van de volle maan over de bergen van de Corbières

en vieren tot in de stille uurtjes met Gérard en zijn gitaar...

    Op dit moment moet de laatste en langste van onze pelgrimstochten nog beginnen, nl. op 1 oktober. Het lijkt erop dat die Katrien en mij langs ieder zijn individuele en meestal aparte wegen zal leiden doorheen Spanje, Portugal en Marokko gedurende de komende herfst- en wintermaanden, en ook weer op de fiets. Niemand kan zeggen wat ons allemaal te wachten staat. Niemand die ook weet welke uitdagingen zullen opduiken in het volgende hoofdstuk van het Pelgrimsnest in deze tijden van grote veranderingen en verschuivingen. En dat geldt in feite ook voor ieder van ons. We kunnen enkel maar het pad volgen dat voor ons ligt en ieder voor zich vertrouwen op zijn eigen innerlijke gids. Dan geloof ik vast dat het een succesvolle reis wordt voor iedereen... :-)

     Liefde en vrede aan allen...!


Eddy, Katrien,
Het Pelgrimsnest
Labit
F-11580 Villardebelle
France
pilgrimsnest@gmx.com
https://maps.google.com/maps/ms?msid=214443115589612004546.0004db4324f773f761684&msa=0&iwloc=0004db4325184ab19c85e